Rozpoczynamy cykl publikacji opowiadań trzech rosyjskich autrów: Michaiła Zoszczeniki, Daniiła Charmsa oraz Arkadija Awierczenki w tłumaczeniu Jana Cichockiego. Opowiadania będą ukazywać się w dziale proza w odstępach dwutygodnowych. Poniżej wstęp Jana Cichockiego:
"Mieliśmy w Polsce srebrny wiek silnej gospodarki i potęgi militarnej, co skutkowało także mocną pozycją międzynarodową. Tak było w XVII wieku, po złotym czasie królowania ostatnich Jagiellonów.
Miała także swój srebrny wiek Rosja. Później - na przełomie XIX i XX stulecia. Przyniósł on bezprecedensowe ożywienie życia literackiego, malarstwa, muzyki, teatru i baletu, a także filozofii. Jako umowny początek tego wieku prosperity kultury badacze wskazują ukazanie się pierwszego numeru czasopisma „Mir iskusstwa” (Świat sztuki, 1898 r.), zaś koniec przyniosło zwycięstwo władzy sowieckiej i wprowadzenie w ZSRR socrealizmu, jako obowiązującej doktryny artystycznej.
Srebrny wiek w Rosji był niezwykle wielobarwny. Sprawiało to mieszanie się dekadencji, mistycyzmu, estetyzmu, idealizmu, sensualizmu, a wreszcie pesymizmu (oczekiwanie na „apokalipsę końca wieku”).
O randze srebrnego wieku w historii kultury rosyjskiej mówią nazwiska przedstawicieli i dzieła tego okresu.
Myśl filozofów tej miary, co Nikołaj Bierdiajew, Władimir Sołowiow, czy Piotr Struwe głosiła powrót do mistycyzmu, w tym do prawosławia.
Działalność Siergieja Diagilewa, jego Ballets Russes, zespołu, w którym gwiazdami byli Wacław Niżyński i Anna Pawłowa, rozpoczęły światową sławę rosyjskiego baletu, która nie blaknie do dziś.
Inicjatorem nowych kierunków w muzyce był Aleksander Skriabin, ale za najwybitniejszego kompozytora srebrnego wieku wypada uznać Igora Strawińskiego, autora głośnych baletów „Ognisty ptak” i „Pietruszka”.
Malarstwo rosyjskie zrewolucjonizował modernizm, w którym tworzyli Kazimierz Malewicz, Marc Chagall, czy Wasilij Kandinski.
Najobfitszą puściznę w srebrnym wieku wszelako zostawiła literatura, w szczególności poezja. Na tej niwie nastąpił prawdziwy wybuch talentów. XIX-wieczny pozytywizm i realizm wyparli impresjoniści i symboliści – Aleksander Błok, Andriej Bieły, Walerij Briusow, Konstantin Balmont, akmeiści – Anna Achmatowa, Nikołaj Gumilow, Osip Mandelsztam, futuryści – Władimir Majakowski, Wielimir Chlebnikow.
Twórczość tych poetów jest stosunkowo dobrze znana czytelnikowi zagranicznemu. Przekłady ich wierszy ukazywały się także w Polsce.
Niżej chcemy przedstawić wybrane utwory prozatorskie z początku XX wieku trzech autorów. Satyrą, humoreską, felietonem, czy absurdem starają się przeciwstawić radzieckiemu drobnomieszczaństwu, filisterstwu i urzędniczemu stylowi nowej, radzieckiej biurokracji."