Poezja

głuchnie
strwożona wołaniem przeszłości
ostrożnie traci głos

nie pamięta szeptów
dotyku matki
cieplejszego od samej tęsknoty

milczenie Zapadło
gęstnieje
wolne od marności

Górą dudni zaciężne wojsko
chichoczą podlotki
marzec rozmnaża koty
drą pazury

jeszcze niezebrane
wszystkie owoce

zawiązują się blisko krawędzi
świadomości
w ogrodzie wcale nie rajskim
dodają goryczy
by nie było za słodko
może zbyt szybko
zemdlić

chrzęst trzask
świst
nazbyt wyraźne

Starszy pan na ławce
dwie kości udowe bez zmian
miednica podparta szczebelkiem
Zamszowe półbuty
ponadwymiarowe bokserki
koszula w kratę z rozpiętym guzikiem

Palcem śledzi zakręt czasoprzestrzeni
i wodzi gołym okiem
cugle
W ścięgnach zastygł Hamlet
z pytaniem:
Nie być?

zabawnie podryguję
dzwonią dzwoneczki
błazeństwem owijam twarz
prześmiewcy

od początku mam
wesołą książkę
jedyną w zgiełku
z natury

pomyślałem
jestem taki sam jak wszyscy
strudzony liczeniem pozamykanych klatek
może mam trochę inne oczy - niebieskie
posypane piaskiem

kiedyś żyłem w stadzie
pożyczałem od innych usta
by nikt zakłamanych słów
nie powtarzał

(z cyklu „Zawsze chciałam mieć ogród, w którym zakwitną mity")

drzewo pamięta
ręce przodków
spoglądały na synów

niegdyś obleczone w skórę
kawałki mięsa
wylewały żółć liśćmi

umysł we mnie otwieram
rozbłyskiem światła
niknę na granicy między
jasnym i bezmyślnym
czego dotknę
rozejdzie się w czasie

Było: ojciec zapędził w kozi róg.
Kopytkiem żłobiłem rów.
Rywal bódł.

Matka zostawiła piąstki skrzydeł.
Miękkim cieniem
kołysała.