Poezja

Na granicy Syrii
Ukrainy
Gazy
otwarta brama
między nogami
wschody zachody.

W ustach pęcznieje księżyc
gorące kasztany
złoża od-ludzkie
kapelusze
rozpięta bluzka
krawaty szorty normy biustonosze
przewodnik francuskiej kuchni kwarc
w samo południe Bałtyk.

(z cyklu „Zawsze chciałam mieć ogród, w którym zakwitną mity")

nie musisz schodzić do podziemia
piekło spotkasz w domu
na ulicy
za rogiem

Miasta stały się pospolite, kibitnikowate
pożerają kasztany.
Stada zerwały nerw,
który drażnił poetów. Popart liże uszy, oczy i usta.

Złamana słoma zasypała język Różewicza,
oblepiła Trans-Atlantyk. Plują i wypluć nie mogą.

Żeby móc na nowo wyjść z brzucha
wielkiej samotnej ryby. Z łuskami
zamiast oczu. Przynajmniej lśnią

w słońcu. Widać więcej szczegółów
dotąd nie muśniętych. Oczy zawężają
perspektywę nowych ulic. Pachną

Nie przypatrujecie się sobie dokładnie
ani pobieżnie gładkolicy wyrostkowie,
przeznaczeniem podmalowane panny,
rzymskie żony i drogocenni mężowie.

W porze przekraczania linii czasu,
na panieńskich ustach wiszą grube wyrazy,
nocne zmazy chłopców na wojennych polach,
żelazny kij poganina w małżeńskich szprychach

przyćmione światło
nucę melodię – bez fortepianu
w szczelinę ciszy

SEHAIKUAN

przyćmione światło sprzyja
drzemiące pod skórą myśli
nabierają barw

to dobra pora  
na dojrzewanie jabłek i łuskanie grochu
grasz - bez fortepianu

(z cyklu „Zawsze chciałam mieć ogród, w którym zakwitną mity")

nie trzeba głośno milczeć

obok siebie
oddaleni
biegniemy

nie trzeba głośno milczeć

To było wcześniej, zanim wieża Babel
rozproszyła języki. Wcześniej nim pies
zaczął węszyć i skamleć. Nim pan
kij na grzbiecie pojmanego złamał.

„Polak jest olbrzym,
człowiek w Polaku jest karzeł"¹

Nie urodziłem się Polakiem jako pół-Łotysz
opuściłem ciemne, wilgotne łono z krzykiem
ogłosiłem się na podobieństwo. Nie wilcze.

Na początku pokazano mi krzyż, ulice palcem
tę tamtą stronę, wielkie i małe litery, imię
wykaligrafowano na urzędowym papierze.

niewyprawionym językiem – szeptem niskonakładowym
wprost do małżowiny
słowem dowolnie rzuconym w zaspany umysł
jękiem jakby urwisko osunęło się w dół podbrzusza

szczebiotem w bramie raju zbudzone raniuszki
turkają skrzydłami o perliste dusze
piri-piri w namiętnym sosie
ostre pazurki po szkle