Poezja

„którzy umierają zaczadzeni istnieniem"¹

W południe zrozumiałem cesarstwo
na szczyt marzeń stromo,
za szeroko na objęcie marsowych pól.

Mogę przecież być na ulicy
nie wychodząc. W oknie pelargonie
oddają się przechodniom.

Lato uwypukla jesień na twarzy,
dotyk niezmiennie gładki obmywa
lustro z trzepotu jemiołuszki.

Od zarania samotności
z gotową płcią

od podwzgórzy
dotarł do łonowych wzgórz

od jaskiń Mezopotamii
                                po Manhattan
szeleścił w sułtańskich komnatach

„Na najzwyklejszej położysz się ziemi.
Kto ci powiedział że ona jest twoja?"¹

Jesteś w posiadaniu większej mocy
niż moc szyszynki. Jakież to światło
do snu cię układa albo do czuwania.

Podnoszę i ważę kamień
z drogi
pomiędzy drogami.

Jedno słowo ciężkie z chmury
słów i z lekkich podbiegnięć
zaklęcie wprawione w ruch.

Zaciskam w ręce kamyk. Stąd bliżej
na dopieszczenie słowa, które nie padło.
Pustka wypełnia się obrazem z granatowym
tłem. Mogę uwydatnić punkty z nadzieją.

Na dobre za późno. Zimą słońce wschodzi wolniej.
Układanie planów płynie w krwiobiegu. Bez nich nic
nie żyje. W sekundzie zawieram godzinne analizy.

„(...)krwawe słońce z brzękiem pękło
w głowie Korotkowa i nic
już więcej nie zobaczył." ˡ

Pięść do oka
z karetą wół,
koronowana głowa spadła
w dół, góra na Mahometa czeka
gotowa, stół składany z krzywych nóg,
powyłamywane ręce,
niezabliźnione oczo-
doły z nadmiarem
wrażeń.

zawsze byłaś
na odległość szeptu
miałaś na błędy otwarte ramiona
kiedy się znów pojawiły

Na nieświątecznym stole
wypiekł
się na nowe
z czarnego mleka
od czarnej krowy.

Zawiodła biała pamięć
o niepokalanej siostrze
bladolicej i paulinach
z pustelni białych
owiec.

pierwsze nie zawsze będzie pierwsze
stopnieje w kałuży
nim powiesz drugie