Poezja

„...a odjechać od niej nudno,
a przyjechać do niej trudno!..."¹

Kruche bezpostaciowe
milczenie
w ciemności
czekanie na światło.

Stada, stada, czarne
skupione miasta,
rozproszone na śniegu
czarne pióra, kobiety w czadorach,
mężczyźni poławiacze pereł¹,

Ciżba, ciżba, czarne
skupione mrowie,
wylęgłe z grzechu
czarne oczy, żal na ustach
wygnańców² w babilońskiej niewoli.

niezapomnienia
chowają twarz

słowa mijają się z myślą
przejdą na skróty
po skrawek

powierzchowny
a boli
najgłośniej
w milczeniu ...

Daję słowo¹,
nie potkniesz się o  z a i m e k

przyziemny,
staniesz się większy o błękit
albo srebrny jak księżyc.

słowo stało się zlepkiem
ciałem dopasowanym

„- Byłaś okrutna. (...)
Szli w milczeniu."¹

Skrzypce kształtne, gładkie,
seksowne,
zamieniają jęk w boską nić
snującą w podskórnych zakamarkach,
deszcz w poruszenie łez,
oniemiają.

Późne madonny,
pod gołym drzewem
gwałt na liściach,
rozbita sterta, struktury,
smutek niemy.

Zamiast krzyku
sypki szelest.

Jestem rybą, dlatego nie widzę rzeki.
Bladoróżowa ręka
z nieba
pisze palcem litery
na dnie. Woda unosi z prądem.
ich ziarnka

Wspinam się ścieżką
kręto stromo,
kamyki spadają w przepaść
gór, nie widzę jak pną się Karpaty.
Czarnego Stawu,
w którym ukrywa się przejrzystość.

przekreślą słowa
wcześniej napisane
w dniu odejścia poeci
będą milczeć fragmentem listu

nie chcę byś stawiała stopy
na ziemi przybitej wzrokiem
pełno w niej spłoszonych oczu