Poezja

Słowotok na wypadek wojny
ma moc mżawki.

Ani ten gładkolicy
krągłousty literat
zapakowany do tweedowej marynarki,
ani pryszczaty pozorant frontowy
w worku z pulowerka w serek,
ani z trzydniowym nalotem pyzaty
snob
nie jest Orianą Fallaci.

oddech nie lgnie do szyb
kąty nie tulą cieni

Tam
za progiem
ani światła gałąź,
ani nocy czułość.

Tam na drzewach
czarnych, białych
ani czarnych liści
szelest.

Żaden duch
nie dotknie ani tchnie
w przepływ
podobny powietrzu.

„Gdy trzeba iść w górę, należy znaleźć najwyższą górę
i wspiąć się na sam szczyt. A gdy ktoś ma iść w dół,
powinien znaleźć najgłębszą studnię i zejść
na samo dno."¹

Nie wyzwalaj sił, żeby pchać
w górę albo w dół. Cokolwiek
uczynić nie jest wymagane.
Nie mów komukolwiek Idź
przez bramę szeroką albo
tylko przez wąskie drzwi.

Bo ani w górę ani w dół
nie trzeba. Musu nie ma.
Wiatr jeśli zdoła uniesie,
rzeka zniesie na dno doliny.

zboże przesiejesz
jak zwykle
wypiekę chleb na rumiany poranek

posileni do ostatniego okrucha

„A istnieją poeci będący artystami
I obrabiają swoje wiersze
Jak stolarz deski!...."¹

Deski są najbardziej deskami
w drzewie, pod którym poeta
śni o sobie pod wiecznym drzewem.

Na brzegu
trwam
niewidoczny
między krzewami
derenia i cierni.

Za rzeką pastuch
patykiem
drąży jaskinię
w ziemi,
ale nic nie ma
do ukrycia.

"Nie kocham cię tak, jakbyś była"*

dzisiaj nie wiem
jaka byłaś przedtem
jaka będziesz kiedyś

przyzwyczajam niebo do światłocieni
liście układam blisko skroni
kłosy w miejscach
gdzie słońce rozpala

Czas płynie, błękitnieje krew na piasku.
Nad rzeką brzegi zarosły, ślady zatarł wiatr.
Nie pora na bose stopy i pływanie pod prąd.

Pamiątki w szufladach, od czasu do czasu
potrzebują przewietrzenia. Wystawione
rozszerzają myśli. Miejsce na dokreślenie.