Poezja

małe rany nie sprawiają już bólu
szukam zapomnienia
majaczy w oddali domu
świeża woda w cynkowym wiadrze
i zapach białej farby

pozwala rysować koła
w prostokątach okien ustawiać kwiaty
a sedno nocy zebrać
w kulę
otoczyć myślą

„Wszystkiemu winien jest prędki rozpad czasu(...)"¹

Niedokrwienne zagadkowe krążenia
w zaułkach umysłu odjęta cielesność
- drwią z czasu. Raz na jawie, i zaraz
w nieświadomości wywracanie oczu.

Nie można opisać prawdy Doktorowi.
Gotard² ominął cień asfodelowej łąki,
skalpelem porozcinał kokony śmierci,
udrożnił drogę krwi, nasączył popioły.

Pod parą 43 Warszawskiej Jesieni Poezji

Młodo jesienny pan
wypolerowany przez noce
sękaty w dzień
wychlusnął się

na czterdziesty trzeci
równoleżnik poetów.
Na hybrydowe Pireneje
skrzydłami pegaza.

Wiek kurczy okno,
zwęża prześwit.
Wykrzywione szyby
wklęsło wypukłe
cofają kąciki oczu do gniazd,
na podłodze prostokąty nieba
falują na niespokojnych stopach,
supernowa zajęła dach świata
i las za rozlewiskiem.

mruczy na ramieniu
pozwala uczyć się siebie
z zamkniętymi oczami

we wspinaczce między niebem
a stopą
ścieżka
możliwość niemożliwego

„Nie ma żadnego zła w redukcji życia
do form innych i nowych."¹

Oko w oko
nieożywione ożywia
kamień, zeschłą trawę, zwichnięte ramię
spartolił stworzyciel gwiazd,
miąższu mango i mleczu
ocean po brzegi.

„(...)największym ograniczeniem dla człowieka
jest – być tylko tym, czym jest..."¹

Transfuzja.
Samoańskie tatau.
Kaleczenie języka.
Doszycie napletka.
Tysiąca naprzemiennych czynności
bez wodki nie razbieriosz,
nie wyrwiesz jądra.

Pozór niewinności
ma niebieskie oczy i coś
we krwi. Niewidoczny bakcyl niejasności
toczy rewersy zaczepnych myśli.

My co nie potrafimy rozmawiać
niezmąconym językiem,
lecz złożonym w trąbki, kląski i przyciętym,
bezradniejemy wobec damy pik.

Tupie historia, czerstwi chłopcy,
legioniści w krótkich spodniach,
o długich ramionach i wolnej woli: Gola! Gola!

Nad stadionem dach przypomina niebo
bez gawrona, dumna biało-czerwona,
Zielona! Zielona! nogi kopią słońca w światło!