Poezja

„Chłopaków da się wyciągnąć z wojny (...),
ale wojny z chłopaków już nie.”¹

Zgasłe twarze rozpłaszczają na szybie,
tam, za ciszą, terkocą drzewa,
kląska błoto, dymy podnoszą chmurę.

Kule, zwróćcie kule im pozbawionym kul
i palców na spustach, i nocy ognistych,
i padających mężczyzn na linii.

W ciasnym świecie, obolałym od sprzętów,
wypłowiałym, z metrem sześciennym powietrza,
gdzie widać granicę czasu – tutaj pożądanie
ma niegodziwą twarz, na włosku wisi skrzep.

Wysadzają pociągi, w tłumie
pociągają za spusty,
płuca w podziemiach napełniają gazem.

Utrącają metalowe skrzydła,
ogień podkładają pod stopy –
nie mówię do samowolnie zamienionych w proch.

Dzisiaj rano znowu jest tak samo –
gorzkie śniadanie,
bagietka i croissant z kulą w gardle.

Dzisiaj rano jest znowu inaczej –
nie mogę teraz czytać o Józefie
w drugiej Otchłani.

Przed rokiem był żal przyklejony do poduszki
cofnęłaś dłoń,
chłód rozproszył się po twoim ciele,
stalagmitami zarosła noc.

Niedawny gwar uciszyły kroki,
poszukują siebie
wiatr i dech
a słowa kamienieją w epitafiach.

Kiedyś przyjdzie mgła, wrażenie zrodzenia
z naszą tryskającą podobizną,
człowieka zmiecie jego ręka w szklanym oku.
Dama w czerni, w kapeluszu z woalką.

Z nirwaną aż po wydziczeniu ciał
przychodzi właściwa wiara. Z monetami na oczach.
Dystyngowana rzuci ci tam białą różę.

Jeśli słońce to nad klawiaturą nisko pochylone
milknąc z cienia podrywa dźwięki
naprzemiennie zacicha
czmycha w zaułki
i naraz ogromne zapada w ciszę

wpatrzone w niebo
czerwoną plamą
tuszują rzeczywistość
szmerem drażnią kałuże

Umiera ziarno
źdźbło wschodzi

Umiera chłopiec
mężczyzna się rodzi

Umiera starzec
powrósło pęka

Droga idzie przede mną,
prowadzi za wzgórze.
Wzgórze przybiera postać Krzesanicy,
pół ziemi odsłania, pół nieba.
Wiem, iść trzeba.